Pierwszy tom bardzo rozszerzonego wyboru dzienników Sándora Máraiego (1900-1989), jednego z najwybitniejszych dwudziestowiecznych pisarzy węgierskich. Pisanie dziennika autor Wyznań patrycjusza rozpoczął w 1943 roku i kontynuował aż do samobójczej śmierci w 1989.

Sándor Márain na kartach swoich powieści portretował świat mieszczański na chwilę przed jego zmierzchem, diagnozując upadek kultury europejskiej. Olśniewające czystością stylu i psychologiczną głębią książki zyskały ogromną popularność nie tylko na Węgrzech, były tłumaczone m.in. na niemiecki, angielski, francuski, włoski, hiszpański. W latach 40. zaczął pisać dzienniki, obecnie uważane za jedno z jego najważniejszych dzieł. Tom obejmujący lata 1949-1956 stanowi drugą część pięciotomowej edycji.

Trzeci tom bardzo rozszerzonego wyboru dzienników Sándora Máraiego, jednego z najwybitniejszych dwudziestowiecznych pisarzy węgierskich. Pisanie dziennika autor "Wyznań patrycjusza" rozpoczął w 1943 roku i kontynuował aż do samobójczej śmierci w 1989. Publikowany obecnie tom, obejmujący lata 1949-1956, stanowi drugą część nowej, pięciotomowej edycji. Dziennik Máraiego to dzieło intelektualisty, który w swoich notatkach zawarł refleksję nad światem, przemyślenia z lektur, ocenę socjologiczną i moralną współczesnych społeczeństw, namysł nad kondycją ludzką. Głębia myśli, bezwarunkowa uczciwość w ocenianiu otoczenia i siebie samego, błyskotliwość sformułowań, ironia i finezyjny dowcip - wszystko to nie pozwala oderwać się od lektury tej niezwykłej książki.

"Dziennik 1967-1976" tom czwarty - opowiada o latach spędzonych znów w Europie, dokąd Márai powrócił w maju 1967 roku. Napisał tu kilka ważnych książek, podróżował, zatrzymując się w swoich ulubionych miastach w Austrii i we Włoszech, odwiedzał również przybranego syna Jánosa w Ameryce. Pod wieloma względami był to dla niego ciekawy i twórczy okres.

W ukochanej Italii odnalazł się łatwo, z radością odkrywał znajome rysy miejscowej specyfiki, swoistą odrębność tamtejszych form życia, zwyczajów i więzi między ludźmi. Z czasem jednak z rosnącym smutkiem musiał dostrzec rozmaite skutki długotrwałego kryzysu politycznego we Włoszech: ogólne rozprężenie, akty terroryzmu, dramatyczny upadek kapitału społecznego, zmianę nastrojów, zjawiska, które wskazywały, że państwo zmierza ku coraz większej dezorganizacji i życie codzienne będzie tu coraz trudniejsze. A ponieważ w tych latach kłopoty ze zdrowiem - również ze zdrowiem żony Loli - zaczęły się pojawiać coraz częściej, w Máraim powoli dojrzewała decyzja ostatecznego powrotu do Ameryki.

Dziennik 1977-1989 - tom piąty - opowiada o ostatnich latach życia pisarza. Spędził je w Ameryce, w kalifornijskim San Diego, które od pierwszej chwili przypadło mu do serca. Niewiele już pracował, na dodatek z wiekiem stawał się coraz bardziej sceptyczny wobec roli literatury, ale również w tym okresie ukończył i opublikował kilka ważnych książek. To lata kłopotów ze zdrowiem własnym, a szczególnie Loli, którą pisarz opiekował się z wielkim oddaniem i czułością. Proces choroby, pielęgnacji, odchodzenia żony, a także swoje uczucia drobiazgowo opisał w "Dzienniku"; relację z tej specyficznej kroniki żałoby trudno czytać bez wzruszenia. W drugiej połowie lat osiemdziesiątych w krótkim czasie pisarz stracił wszystkich swoich bliskich - Lolę, Jánosa, a także pozostałą na Węgrzech resztę rodzeństwa. Samotny i schorowany postanowił sam pożegnać się z życiem.

Laureat Nagrody Nobla, Imre Kertesz, nie cofa się przed wyrazistymi i prowokacyjnymi obserwacjami współczesnego świata. W zapiskach z lat 2001-2009 przyrównuje wydarzenia z 11 września do Auschwitz, a poddającą się fali terroru Europę określa mianem taniej prostytutki podporządkowanej sutenerowi. "Ostatnia gospoda" to przede wszystkim jednak poruszające studium przemijania - bezwzględny, brutalnie szczery opis choroby, starości, malejącej kreatywności, a wreszcie - czekania na śmierć. Od wydawcy: „Nie umiem skończyć pisania, nie umiem też zakończyć życia”, wyznaje Imre Kertesz. Wybitny pisarz z naukowym chłodem i dociekliwością, w charakterystycznym oszczędnym stylu przygląda się samemu sobie w ósmej dekadzie życia. W brutalnie szczery sposób opisuje siebie jako niewolnika własnej fizjologii, nękanego m.in. bezsennością i nasilającą się chorobą Parkinsona. "Ostatnia gospoda" to także opis ponoblowskiej codzienności Kertesza. Z jednej strony - luksusowe hotele, drogie restauracje, zagraniczne wyjazdy, z drugiej - coraz wyższe oczekiwania czytelników. Częste odczyty, spotkania autorskie, ale także bolesne ostrze krytyki, z którą musi się zmierzyć, i poczucie osamotnienia - to wszystko skutkuje twórczym kryzysem, tym boleśniejszym, że potrzeba pisania jest dla autora dojmująca. "Jeden z tych wielkich mistrzów współczesnej literatury, którego słowo coś znaczy". „Die Welt" "Trywialność stoi obok celnych obserwacji, codzienność obok aforyzmu, autoanaliza obok lamentu, zarozumiałość autora zmienia się w wiwisekcję własnej twórczości przeprowadzonej przy użyciu najostrzejszego skalpela - myśli". „Frankfurter Allgemeine Zeitung"