Laureat Nagrody Nobla, Imre Kertesz, nie cofa się przed wyrazistymi i prowokacyjnymi obserwacjami współczesnego świata. W zapiskach z lat 2001-2009 przyrównuje wydarzenia z 11 września do Auschwitz, a poddającą się fali terroru Europę określa mianem taniej prostytutki podporządkowanej sutenerowi. "Ostatnia gospoda" to przede wszystkim jednak poruszające studium przemijania - bezwzględny, brutalnie szczery opis choroby, starości, malejącej kreatywności, a wreszcie - czekania na śmierć. Od wydawcy: „Nie umiem skończyć pisania, nie umiem też zakończyć życia”, wyznaje Imre Kertesz. Wybitny pisarz z naukowym chłodem i dociekliwością, w charakterystycznym oszczędnym stylu przygląda się samemu sobie w ósmej dekadzie życia. W brutalnie szczery sposób opisuje siebie jako niewolnika własnej fizjologii, nękanego m.in. bezsennością i nasilającą się chorobą Parkinsona. "Ostatnia gospoda" to także opis ponoblowskiej codzienności Kertesza. Z jednej strony - luksusowe hotele, drogie restauracje, zagraniczne wyjazdy, z drugiej - coraz wyższe oczekiwania czytelników. Częste odczyty, spotkania autorskie, ale także bolesne ostrze krytyki, z którą musi się zmierzyć, i poczucie osamotnienia - to wszystko skutkuje twórczym kryzysem, tym boleśniejszym, że potrzeba pisania jest dla autora dojmująca. "Jeden z tych wielkich mistrzów współczesnej literatury, którego słowo coś znaczy". „Die Welt" "Trywialność stoi obok celnych obserwacji, codzienność obok aforyzmu, autoanaliza obok lamentu, zarozumiałość autora zmienia się w wiwisekcję własnej twórczości przeprowadzonej przy użyciu najostrzejszego skalpela - myśli". „Frankfurter Allgemeine Zeitung"