Wydawało się, że nic już nas nie zaskoczy w internecie. I wtedy pojawiła się ona. Śmieszna gęba, która mówi mądrze o życiu. Prosto, zwięźle, szczerze i bez owijania w bawełnę. Ze zrozumieniem, bez pouczania. Mówi o show-biznesie, celebrytach, współczesnych snobizmach, fobiach i modach. Tylko kilka zdań, a jest w tym ciepło, doświadczenie i życiowa mądrość. Nosowska jest szczerą, dojrzałą i oryginalną obserwatorką rzeczywistości. Mimo sławy i spektakularnej kariery pozostała skromna. I ma to, czego brakuje teraz wszystkim - dystans do samej siebie. Ani przez chwilę nikogo nie udaje. Z perspektywy dojrzałej kobiety mówi o konsekwencjach tłumienia swojego głosu wewnętrznego, konieczności polerowania intuicji złotą łyżeczką i potyczkach z wewnętrznym krytykiem, zwanym przez nią „puczystą”. [lubimyczytac.pl]

Za mną 60 lat! To moment, który skłania do refleksji, zastanowienia się, co przez te lata zrobiłam, co po mnie pozostanie. Czy było to dobre - to pewnie ocenią inni. Ja chciałabym podzielić się się z tobą zdobytym doświadczeniem. Katarzyna Dowbor, ikona polskiej telewizji, otwiera przed czytelniczkami drzwi do prywatnej posiadłości. oprowadza po zakamarkach swojego życia, jednocześnie dzieląc się sprawdzonymi poradami i patentami, które pozwolą nam witać z uśmiechem każdy dzień....[nota wydawcy].

PERFORMATIVE ASPECTS OF ART The concept of performativity has been usually evoked in the discussions on the philosophy of language and the reflection on theatre and performance art. However, in recent years there have been some attempts to broaden its scope. The theoretically inclined researchers have been working out the main assumptions of the aesthetics of performativity. These are claimed to include the challenging of the boundaries of artistic disciplines, and emphasizing the active role of the recipients, for whom the art works become events developing in consequence of their actions. Besides those attempts to grasp the theoretical consequences of “the performative turn”, one should also note some very interesting practical analyses, employing the theory in the discussion on concrete works from different domain of art. It appears that one can discover transformational potential, focus on change rather than just existence, even in the domains traditionally regarded as “artifactual” (painting, sculpture, installations). The planned volume of “Art Inquiry” will be devoted to the reflection on both directions of expansion of the concept of performativity. We would like the authors to consider its general significance for aesthetics and for the theory of various domains of art. We also hope that they will show the changes occurring when its unique perspective is adopted in the discussion on both theatre, paratheatrical experiments, and film, and the domains which have traditionally emphasized the role of the artistic artifact. The title of this volume invites questions about the possible scope of performativity and its kinds. PERFORMATYWNE ASPEKTY SZTUKI Zagadnienie performatywności podejmowane było najczęściej w rozważaniach z zakresu filozofii języka oraz w refleksji nad teatrem i sztuką performance. W ostatnich latach zauważyć można jednak próby jego rozszerzenia. Z jednej strony zmierzają one do wypracowania założeń estetyki performatywności. Wśród jej cech wskazywane jest kwestionowanie granic poszczególnych dziedzin artystycznych, zaakcentowanie aktywnej roli odbiorców, dla których utwory stają się wydarzeniami rozwijającymi się w wyniku ich działań itd. Oprócz prób sformułowania teoretycznych konsekwencji „zwrotu performatywnego” zauważyć można także bardzo interesujące konkretne analizy polegające na uwzględnieniu właściwych dla niego założeń przy rozważaniu dokonań z różnych obszarów sztuki. Okazuje się, że nawet w obszarach twórczości uważanych tradycyjnie za „wytwórcze” (malarstwo, rzeźba, instalacja) odkryć można aspekty transformacyjne, zakładające nie trwanie, a przemiany. W najnowszym tomie „Art Inquiry” przewidywane jest rozważenie obu zasugerowanych wyżej obszarów ekspansji idei performatywności. Z jednej strony rozważone mają być jej ogólne konsekwencje dla estetyki i teorii różnych dziedzin sztuki. Z drugiej, pokazane zmiany występujące, gdy właściwy dla niej punkt widzenia zostanie uwzględniony zarówno w obszarze refleksji teatralnej, parateatralnej, filmowej, jak w dziedzinach, w których tradycyjnie akcentowano rolę wytwarzanego przedmiotu (dzieła). Tytuł tego tomu ma właściwie charakter pytania o możliwy zakres performatywności i jej odmiany.

Basia to współczesna, zabawna i mądra przyjaciółka dla Twojego dziecka. Przygody Basi pomagają dziecku zrozumieć świat, pokazują, jak poradzić sobie w trudnych sytuacjach. Swym humorem rozśmieszają dzieci i dorosłych. Basia potrzebuje spodnie narciarskie. Tata jedzie z nią do centrum handlowego. Co może wyniknąć z wizyty takiej ekipy w takim miejscu? Opis wydawcy.

"Drzwi do stylu” to pierwszy poradnik Doroty Wróblewskiej dotyczący świadomego kształtowania stylu oraz dobrego gustu. W rozmowie z Agnieszką Janas odsłania kulisy świata mody i funkcjonowania w nim celebrytów, a także porusza ważne sprawy związane m.in. z: dyktatem sieciowych marek modowych, świadomym robieniem zakupów, kompletowaniem garderoby w oparciu osobowość i wykonywany zawód. Książka zawiera wiele praktycznych porad w tym m.in. dotyczących porządków w szafie, roli dodatków, czy pakowania się na wyjazd. „Drzwi do stylu” mają unikalny na polskim rynku charakter dialogu, który hojnie okraszony został praktycznymi ramkami, zdjęciami i poradami fachowców. Rozmowa prowadzona w swobodnej atmosferze wartko się toczy i skrzy dobrym humorem.

Po czterech latach prowadzenia najpopularniejszego w Polsce bloga poświęconego modzie i stylowi życia, jego autorka napisała i zilustrowała swój własny "Elementarz stylu", w którym łamie stereotypy na temat mody i zdradza sposoby na to, aby zawsze wyglądać szykownie. Książka pozwala zrozumieć, że styl i elegancja są dla każdego, kto gotów jest zaakceptować kilka uniwersalnych zasad. Pełno w niej interesujących obserwacji i praktycznych uwag wynikających również z życiowych doświadczeń autorki.

Opowieść o tym, jak nasza rodzina przeprowadziła się do Francji, wyleczyła się z grymaszenia, skończyła z przekąskami oraz odkryła dziesięć prostych zasad wychowania szczęśliwych i zdrowych smakoszy. Karen Le Billon

Ta książka powstała w samym środku lata. Właśnie skończyłam mierzyć stroje do nagrania "Miasta Kobiet". Ewa i Magda, stylistki, przywiozły górę ubrań i dodatków. Okazało się, że jedna z sukienek, którą miałam w programie, wzbudziła szczególny zachwyt telewidzek. Pisały do telewizji, wysyłały maile, żeby dowiedzieć się, gdzie można taką kupić. Ewa rzuciła żartem: zróbmy książkę o modzie! A ty będziesz modelką. No, bardzo śmieszne… Ale odezwał się we mnie duch przekory. Co, ja nie mogę być modelką?! A niby dlaczego? Że jestem stara (53 lata) i gruba (rozmiar 44)? Że ubierać mogą się tylko szczupłe, młode i ładne?

Żeby schudnąć, nie możesz być na diecie! Przerobiłaś setki diet, na widok sałaty i brokułów robi Ci się słabo, a na odchudzające suplementy wydałaś o wiele za dużo? Chcesz schudnąć, bo wierzysz, że wtedy wszystko będzie łatwiejsze? Walczysz z kilogramami i coraz mniej lubisz siebie, za to frustracja i jojo nie odstępują Cię na krok? Zajadasz smutki i stres? Masz wrażenie, że to, jak i co jesz, znalazło się poza Twoją kontrolą? Jak nie masz w głowie, to będziesz miała w biodrach – i zamiast się obrażać, czas wziąć głowę w obroty! Czas zrozumieć siebie, swoje myśli i emocje oraz to, skąd się biorą i dlaczego to one odpowiadają za to, że tyjesz zamiast chudnąć, chociaż jesz coraz mniej. Czas poukładać relacje z jedzeniem. Z prawdziwym jedzeniem, a nie śmieciami, które wrzucasz w siebie. Czas dowiedzieć się, kim jesteś, i polubić siebie – to jedyna droga do szczupłej sylwetki i szczęśliwej kobiety. [Powyższy opis pochodzi od wydawcy]

Nowa książka Doroty Masłowskiej z ilustracjami Macieja Chorążego. "Pasożytniczą rakowatą naroślą na wyższej kulturze" nazywał Dwight Macdonald kulturę masową w 1962. Ponad pół wieku później możemy śmiało powiedzieć, że narośl ta nie tylko rozkwitła najdzikszymi kolorami, ale też całkowicie zdominowała nasze życie codzienne, środki przekazu, język potoczny i masową wyobraźnię. Seriale i paraseriale, szkoły podrywu i tanie loty, "Kuchenne Rewolucje", "Azja Express" i "Przyślij przepis" to zjawiska, które wpływają na nasze życie, nawet kiedy odsuwamy się od nich ze znużeniem i niesmakiem. I zazwyczaj mówią o naszym świecie dużo więcej, niż zamierzają. W książce "Jak przejąć kontrolę nad światem, nie wychodząc z domu", Dorota Masłowska w niepodrabialnym stylu przetrząsa lumpeks kultury współczesnej, wyciągając z niego zjawiska niekoniecznie chwalebne i atrakcyjne, ale nieodmiennie barwne i wielomówne. "»Jak przejąć kontrolę nad światem, nie wychodząc z domu« to zupełnie nowy cykl, kierowany do ludzi takich jak my, nadwrażliwych, zdziwaczałych, emocjonalnie pokiereszowanych humanistów. Do tych, którzy na przekór modom, prądom, falom, pływom i horoskopom lubują się w nielubianym, interesują nieinteresującym". Dorota Masłowska "Pisana przez Dorotę Masłowską błyskotliwa i diabelsko śmieszna analiza współczesnej kultury - tworzona z niezwykłą precyzją i zarazem kompletnie odjechana. To książka, po przeczytaniu której zrobicie się mądrzejsi".

Znana autorka książek kulinarnych i blogerka Marta Dymek, prezentuje ciekawe podejście do kuchni roślinnej. Wykorzystując polskie warzywa sezonowe, przedstawia przepisy na oryginalne dania, pochodzące z całego świata. Jeżeli cenisz sobie połączenie tradycji i świeżego spojrzenia na codzienne dania, ta książka z przepisami jest dla Ciebie. Udaj się w kulinarną podróż po odległych zakątkach świata, za towarzyszy posiadając warzywa, które znaleźć możesz na półce w osiedlowym sklepie. Autorka przemierzyła prawie 50 krajów, zbierając przepisy, które pozwalają spojrzeć na zwykłe warzywa w zupełnie innym świetle. W końcu kuchnia roślinna to nieskończone źródło kulinarnych inspiracji.

Skrócony opis książki: Dziennik z 14 dni podróży. Bez zadęcia i z humorem o podróży kosmopolitki, która wystąpiła w roli druhny. Wielobarwny opis ludzi, strojów i miejsc. Lektura i bawi, i utwierdza w przekonaniu, że można podejść do innych bez uprzedzeń. O książce: Wbrew tytułowi i przypuszczeniom niektórych, nie jest to banalna opowieść miłosna. Nie ma w niej żadnego różu, a także to nie Maja jest panną młodą. "Pakistańskie wesele" to najprawdziwsza historia o ludziach z krwi i kości. Spojrzenie na inną kulturę przez polską kosmopolitkę. Choć zdaje się, że będzie to historia o blichtrcie i zabawach pakistańskich elit, jest to najlepszy punkt wyjścia do rozmów o stosunkach międzyludzkich, rodzinnych, związkach, partnerstwie, nierównościach społecznych, przyzwyczajeniach, a nawet pracy osób z niepełnosprawnościami czy społecznej tolerancji różnych zjawisk. Mimo wszystko Maja prowadzi swoją opowieść z przymrużeniem oka, okraszając ją dobrym humorem. Informacja o autorce: Maja Klemp Autorka dziennika podróżnego „Pakistańskie wesele” oraz blogu Miłość w czasach strefowych. Gdynianka, która mieszka w Nowym Jorku. Absolwentka japonistyki i hispanistyki na Cardiff University oraz europeistyki na University of Bath. Po ośmiu latach związku, rozwijającego się mimo niemiłosiernej odległości dzielącej ją od ukochanego, wyszła za mąż za poznanego na studiach Pakistańczyka. Od dziecka uzależniona od podróży. Mieszkała w Wielkiej Brytanii, Chile, Japonii, Czechach i Hiszpanii, co pozwoliło jej zanurzyć się w różnych kulturach i nierzadko zakochać w skrajnie odrębnych stylach życia. Uwielbia taniec, zwierzęta, książki, herbatę i dobre perfumy. Fragm. recenzji: „Pakistańskie wesele” to powieść podróżnicza na nasze czasy. Maja Klemp, łącząc funkcje tour-operatora i „Pudelka”, zabiera nas w podróż do współczesnego Pakistanu. Pokazuje kraj przez pryzmat ludzi i związków – nowoczesnych, a jednocześnie zakorzenionych w kulturze. Wszystko to z charakterystycznym dla siebie humorem i niewiarygodnie lekkim piórem. Barbara Piotrowska, Oxford (UK) Nota z IV okładki: Kiedy weźmiesz tę książkę do ręki, obok zasiądzie Maja Klemp, która z właściwym sobie humorem opowie o kraju męża. „Pakistańskie wesele” obejmuje 14 dni podróży kosmopolitki, której przyszło wystąpić w roli druhny podczas wielodniowych uroczystości zorganizowanych dla elitarnego grona ośmiuset osób. Dziennik Mai jest subiektywnym portretem współczesnego pakistańskiego społeczeństwa i przestrogą dla wegetarian, którym marzy się wyprawa do tej części subkontynentu. Autorka niczym współczesna bajarka snuje opowieść językiem mówionym, bawi się słowem i skraca dystans. Odwiedzisz z nią inną kulturę, zdobędziesz szczyty Hindukuszu czy zapolujesz na perfumy w piwnicach Islamabadu. Poznasz jej Księcia i historię miłości, która pokonała różnice kulturowe oraz życie w różnych strefach czasowych. „Pakistańskie wesele” to wielobarwny opis ludzi, strojów i miejsc. Maja dzieli się refleksjami na temat aktualnych problemów, jak nierówności społeczne czy brak tolerancji. Lektura utwierdza w przekonaniu, że można podejść do innych łagodniej i bez uprzedzeń. Choć autorka nie pozostaje obojętna na uroki egzotycznych strojów czy biżuterii, którym równie chętnie poświęca uwagę, z nią możesz zajrzeć w głąb ludzkiej duszy.

Po tragicznej śmierci rodziców w wypadku Cosima Saverio przejmuje rodzinną luksusową markę modową. Młoda kobieta mierzy się nie tylko z wyzwaniami, jakie niesie prowadzenie firmy, musi także utrzymać elegancką rodzinną posiadłość – czterystuletni palazzo w Wenecji – oraz opiekować się młodszą siostrą Allegrą, ocalałą po tragedii, która zabiła jej rodziców, oraz bratem Lucą, ze słabością do szalonych imprez, pięknych kobiet i kasyn. Cosima, stawiając czoło osobistym i zawodowym trudnościom, okazuje się mądra ponad wiek, jednak sukces ma swoją cenę – jej potrzeby stale schodzą na dalszy plan. Jest poślubiona firmie, a wolny czas oddaje tym, którzy na niej polegają... do momentu, gdy poznaje Oliviera Bayarda, założyciela najpopularniejszej francuskiej marki produkowanych seryjnie torebek. Jednak gdy Luca traci kontrolę nad swoim hazardowym nałogiem, Cosima, aby go ocalić, musi dokonać wyboru niemożliwego. Palazzo, rodzinna firma, czy zostawienie brata samemu sobie? A może jest inny sposób, by uratować wszystko, o co walczyła, zanim cały jej świat zginie w płomieniach?