Projekty stworzone przez Gaudiego sprawiają wrażanie jakby nie były poddane siłom grawitacji. Zdarzały mu się budynki, w których nie przewidział ani jednego kąta prostego. Sztuka była dla niego sposobem ewangelizacji. Twierdził, że artysta jest jedynie kontynuatorem dzieła Boga – „Wielkiego Architekta”. Obiekty architektoniczne katalońskiego mistrza przypominają raczej żywe organizmy niż dzieła ludzkich rąk. Na początku swojej kariery, dla pieniędzy projektował dosłownie wszystko – od kiosków z papierosami do bram wjazdowych. Na wystawie światowej w Paryżu w 1878 roku Europa zachwyciła się projektami Gaudiego; osiedlami domków dla spółdzielni pracowniczej z Matar? i ...witryną sklepu fabrykanta rękawiczek. Barceloński przemysłowiec Eusebi Güell docenił geniusz Gaudiego i sfinansował wiele jego odważnych projektów. Choć za życia Gaudiego władze Barcelony nie potrafiły dogadać się z artystą, to właśnie jego prace po latach stały się najbardziej rozpoznawalnymi wizytówkami stolicy Katalonii. Żadna wycieczka nie ominie fantastycznego Ogrodu Güell, Casa Batlló i opus magnum artysty – bazyliki Sagrada Familia. Tej świątyni od 1914 roku Gaudi poświęcił się zupełnie, zamieszkał nawet na jej terenie. [opis wydawcy]

The idea of looking at the architects operating within the cultural framework of the Habsburg Empire, embedded in this book, stems from our previous research. It has its roots in the research on Slavic peripheral narratives, conducted by the Research Group on the Slavic Cultures in the Habsburg Monarchy (http://uwhabsburgstudies.uw.edu.pl/), which has operated since 2011 at the Institute of Western and Southern Slavic Studies of the University of Warsaw. We studied the issue of peripheral attitudes towards both national narratives, created after 1861 by the Slovak, Czech and Croatian elites, and the imperial project imposed by Vienna and Budapest. Faithful to the microlevel approach, we looked at figures, spaces and social phenomena that do not fit into the stereotypical view of national historiography (Anna Kobylińska, Maciej Falski). The value of the book is in shedding light on quite many underrated or allegedly well-known persons, places, and buildings within a clear and persuasive theoretical framework. Original in its comparative perspective, as well as in its chronology (trespassing the demise of the Empire usually seen as a clear-cut caesura), the volume offers well-grounded hints in the interpretation of architecture. Written by specialists who convincingly provide synthetic information, it can be recommended to a wider audience interested in cultural phenomena. Going beyond disciplinary boundaries, the chapters sharpen the eyes of the reader and provide guidance in reading the specificity of places. Well-known monuments seem more complex and appealing. Provincial towns appear not as belated environments but receptacles of forgotten layers of modernity (Prof. Daniel Baric, Sorbonne Université, Paris).

Weronika postanawia porzucić życie w mieście i na stałe przenieść się do Olszowego Jaru. Zamierza zaadaptować starą stajnię i stodołę na dom i biuro i zacząć nareszcie żyć na własnych warunkach, we własnym domu - tak, jak to sobie wymarzyła. Olszowy Jar powoli otrząsa się z zimowego snu, ale choć budząca się do życia wiosna i zbliżająca się Wielkanoc napawają optymizmem i nadzieją, nie wszystko da się zaplanować. Przed Weroniką stają problemy i wyzwania, którym będzie musiała stawić czoła. Czy nowe życie będzie takie, jakiego pragnęła? Czy prowadzenie własnej firmy przyniesie jej satysfakcję? Czy uczucie, które połączyło ją i Darka Wrońskiego przetrwa, gdy pojawią się pierwsze kłopoty?

Co wieczór, kiedy zapadał zmierzch, babcia i wnuczek przytulali się do siebie i rozmawiali. Snuli wspomnienia i planowali przyszłość. Więź pomiędzy nimi była wyjątkowa. Jednak babcia robiła się coraz starsza i coraz trudniej było jej robić niektóre rzeczy. Gdy pewnego dnia odeszła, pozostała pustka. Chłopiec, nie chcąc się z tym pogodzić, zabiera się do pracy… Przepiękna i niezwykle poruszająca opowieść, o chłopcu, który próbuje poradzić sobie ze stratą bliskiej jego sercu osoby.

Franco Genovese jest perkusistą w światowej sławy amerykańskim zespole Rook. Chłopak ma wszystko. Zabójczy uśmiech, tatuaże, talent, ostry dowcip. A przy tym wszystkim serce ze złota. Wiedzie dobre, stabilne, nieskomplikowane życie. Jednak wieczór spędzony w niepozornym barze w Los Angeles wszystko to zmienia. Do jego świata wkracza Gemma Hendricks. Pochodząca z północnej Anglii, odnosząca sukcesy młoda pani architekt. Właścicielka uroczego uśmiechu, ciętego języka i nad wyraz ufnego serca. Natychmiast coś ich do siebie przyciąga. Gemma i Franco z miejsca się zaprzyjaźniają. Ich znajomość nie potrwa długo, ponieważ kiedy za kilka dni wrócą do domów, rozdzielą ich tysiące kilometrów...

Idealne mieszkanie. Wymarzona lokatorka. Doskonała zbrodnia. Emma już nie mieszka przy Folger Street 1, na jej miejsce wprowadza się Jane. Obie lokatorki, obecna i była, są do siebie bardzo podobne: kolor włosów, rysy twarzy, pragnienie rozpoczęcia wszystkiego od nowa. Ultranowoczesne mieszkanie wymaga dostosowania się do surowych reguł narzuconych przez właściciela, ale wydaje się idealne do porządkowania życiowego chaosu. Kobiety łączy coś jeszcze - enigmatyczna więź z właścicielem apartamentu. Jednak po pewnym czasie obok pożądania pojawia się niepewność i niepokój. Co różni Emmę i Jane? Emma już nie żyje, Jane jeszcze tak. Doskonały thriller psychologiczny, który podbił listy bestsellerów w Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii.

Jesień w olszowym jarze jest różnorodna i pełna niespodzianek. Czasem otula wioskę płaszczem srebrnej mgły, oprószy płatkami śniegu, postraszy ulewą, a innym razem rozpieszcza promieniami słońca. W biurze Weroniki sporo się dzieje, zasypują ją zlecenia. Projektantka po raz pierwszy nie martwi się o to, czy da radę utrzymać firmę, lecz o to, czy podoła wszystkim wyzwaniom. Ale i w życiu prywatnym nie ma zastoju, bo choć temperatury powietrza robią się coraz niższe, to emocje buzują i daleko im do chłodu. Także inni mieszkańcy Olszowego Jaru nie szykują się do zimowego snu: rozkwita miłość Lidki i Tomka, Wiola znajduje nową sympatię, Darek przeżywa wątpliwości związane z tym, dokąd zmierza jego relacja z Weroniką, a nim skończy się rok, jedna z rodzin znacząco się powiększy! Czy uczucia naszych bohaterów przetrwają pierwsze przymrozki? Czy to, co zrodziło się podczas szalonej nocy świętojańskiej, nie rozwieje się wraz z jesienną mgłą? Kim będą nowi mieszkańcy, którzy znajdą schronienie w domu projektantki?

Józef Sigalin budował Warszawę przez blisko czterdzieści lat. Wszystkie instytucje i inwestycje, które wyznaczały rytm powojennego życia miasta - Biuro Odbudowy Stolicy, Trasa W-Z, Marszałkowska Dzielnica Mieszkaniowa, Starówka, Pałac Kultury i Nauki, Zamek Królewski, Trasa Łazienkowska, aż po dolinę Wisły - związane są w ten lub inny sposób z jego nazwiskiem. Autor, przytaczając liczne, przeważnie niepublikowane dokumenty i relacje, opowiada o życiu pierwszego po wojnie naczelnego architekta Warszawy. Pisze o mieście, które na skutek całkowitego zniszczenia i bezprecedensowej skali odbudowy całkowicie zmieniło swój charakter. Jest to również historia przemian w polskiej architekturze związanych z zadekretowaniem realizmu socjalistycznego, którego Józef Sigalin w pewnym okresie życia był symbolem.

Codzienność w Butangen toczyła się swoim własnym, nieśpiesznym rytmem. Mieszkańców rzadko coś zaskakiwało, nie zbyt często spotykało się kogoś nowego. W 1880 roku do parafii przybył nowy pastor, który ambitnie zapragnął unowocześnić wiejską mentalność. Budziło to podejrzliwość w przywiązanych do tradycji mieszkańcach. Inną postawę prezentowała młoda dziewczyna Astrid. Pastor budził w niej fascynację, był kimś, dzięki komu zapragnęła innego życia. Wszystko zmieniło się z chwilą, gdy pastor podjął decyzję o rozbiórce starego kościoła, który wraz z dzwonami miał wyjechać do dalekiego Drezna. Astrid poczuła się zdradzona, bo chciano odebrać jej coś tak bardzo związanego z jej rodem i tradycją. Uświadomiła sobie, że stoi przed bardzo trudnym wyborem, od którego zależeć będzie cała przyszłość.

Rok 1903. Od ponad dwudziestu lat w Butangen nie rozbrzmiewa już donośny dźwięk Siostrzanych Dzwonów. Jeden z nich bije na dzwonnicy kościoła w Dreźnie, drugi spoczywa na dnie norweskiego jeziora. Legenda głosi, że tylko bracia zdołają wydobyć go z głębiny. Pastor Kai wciąż pamięta o obietnicy, którą złożył Astrid: że odnajdzie Tkaninę z Hekne – ostatnie, najsłynniejsze dzieło syjamskich sióstr, przedstawiające ich wizję Sądu Ostatecznego. Dwadzieścia dwa lata minęły, odkąd pastor powrócił do Butangen z osieroconym synem Astrid. Przez te lata opiekował się Jehansem, dbał, by niczego mu nie brakowało. Jehans od dziecka marzył, że zostanie inżynierem, jednak los chciał inaczej. Pewnego dnia, podczas polowania na renifera, młodzieniec spotyka myśliwego, który wydaje mu się niesłychanie bliski. Kiedy przedstawia go pastorowi, ten blednie, jakby zobaczył ducha...