Szacuje się, że do pracy przymusowej w nazistowskich Niemczech wywieziono od miliona do półtora miliona dzieci z Polski i Związku Sowieckiego. Uznane za podludzi doświadczyły brutalnego traktowania w czasie deportacji oraz tragicznych warunków życia i pracy. Musiały pracować na rzecz zarówno niemieckiej machiny wojennej, jak i całej gospodarki III Rzeszy. Zatrudniano je w warsztatach naprawczych Wehrmachtu i SS, przy rozbudowie infrastruktury, koszar, lotnisk czy umocnień, dla Organizacji Todta i Niemieckich Kolei Wschodnich, ale też w kopalniach, przemyśle, rolnictwie i rzemiośle, a nawet w charakterze służby w gospodarstwach domowych. Autor opisuje udział władz wojskowych i cywilnych w organizacji wywózek i pracy przymusowej oraz podkreśla związek między pracą przymusową dzieci a polityką okupacyjną i germanizacyjną. Swoje ustalenia opiera na wieloletnich badaniach prowadzonych w niemieckich i zagranicznych archiwach. Szczególną uwagę poświęca relacjom samych ofiar, których dzieciństwo zostało naznaczone tragicznymi doświadczeniami deportacji i pracy przymusowej. „Przy życiu utrzymywała mnie tylko myśl o rodzicach. Byłam jedynaczką, więc musiałam być silna. Wiedziałam, ze rodzice na mnie czekają i chciałam dalej żyć z nimi po wojnie” Z relacji Danieli Łukomskiej Johannes-Dieter Steinert jest profesorem na Uniwersytecie w Wolverhampton w Wielkiej Brytanii. Specjalizuje się w historii II wojny światowej i badaniach nad migracjami. To jego pierwsza książka wydana w języku polskim.

Podstawę źródłową książki stanowią niemal wszystkie polskojęzyczne pisma codzienne publikowane przez Niemców na terenie Generalnego Gubernatorstwa. Przeanalizowane zostały przede wszystkim dwa tytuły kolportowane na obszarze całego GG („Nowy Kurier Warszawski” i „Kurier Częstochowski”) oraz cztery dystrybuowane regionalnie („Dziennik Radomski”, „Goniec Krakowski”, „Kurier Kielecki”, „Nowy Głos Lubelski”), uzupełnione o „Gazetę Lwowską”, wydawaną od lata 1941 roku, a także dzienniki, które ukazywały się tylko przez pierwsze miesiące okupacji (np. „Kurier Radomski”). Na podstawie wymienionych materiałów autor stara się odpowiedzieć na pytanie, jak mieszkańcy Generalnego Gubernatorstwa próbowali odnaleźć się w brutalnych realiach wojny i okupacji. Ogłoszenia drobne pozwalają przybliżyć takie elementy życia codziennego, jak dążenie do zachowania integralności rodziny i budowania nowych związków, próby zapewnienia sobie i bliskim materialnych podstaw bytu przez znalezienie odpowiedniej pracy, starania o zdobycie mieszkania, odzieży, obuwia czy opału. Przez pryzmat ogłoszeń możemy dostrzec takie zjawiska jak pauperyzacja czy ubóstwo dotykające zarówno mieszkańców centralnych ziem polskich, jak i wysiedleńców z ziem wcielonych do Rzeszy. Szczególnie wstrząsająca jest lektura tych inseratów, za pomocą których usiłowano odszukać zaginionych bliskich – zwłaszcza w okresie bezpośrednio po wojnie obronnej 1939 roku oraz powstaniu warszawskim. Przygotowana do druku publikacja traktuje o niezwykle ciekawym i wciąż mało znanym zagadnieniu życia codziennego podczas okupacji niemiec­kiej [...]. Wydawać by się mogło, że propagandowa prasa okupacyjna nie może być miarodajnym źródłem do opisu codzienności okupacyjnej, jednak analiza treści tego rodzaju materiału badawczego daje nam obraz ówczes­ nej rzeczywistości. prof. dr hab. Witold Stankowski