Sporządzona w latach 1779‒1783 mapa Królestwa Galicji i Lodomerii, tzw. mapa Miega, imponuje swym bogactwem i obfitością. To niezrównane na tle ówczesnego stanu opracowania kartograficznego ziem Rzeczypospolitej osiągnięcie, zarówno ze względu na zastosowane metody wstępnej triangulacji i pomiarów w terenie, wielką skalę, duży obszar kartowanego terenu, jak i ze względu na ogromny zasób przekazanych treści oraz stosunkowo dużą precyzję. Mapa rejestruje stan tych ziem na progu epoki rozbiorowej, już pod rządami obcego mocarstwa, lecz jeszcze przed głębokimi przemianami gospodarczymi i społecznymi, które przekształciły krajobraz staropolski i zatarły jego cechy. Takich map z doby staropolskiej nie ma, jeśli nie liczyć pojedynczych map majątkowych i planów miast czy twierdz. Z wymienionych wyżej powodów ma więc szczególną przydatność dla badań historycznych. Jednak dopiero teraz, równo 230 lat od jej powstania, pierwsze tomy tego dzieła (t. 1 i 4) zostają udostępnione badaczom w wersji drukowanej. Na każdy tom składa się komplet dwóch woluminów formatu 232 × 310 mm w oprawie twardej. Jeden zawiera mapy (w oryginalnym wymiarze – skala 1 : 28 800), a drugi część tekstową, to jest obszerne opisy wojskowe terenów w języku niemieckim i w polskim, współczesnym tłumaczeniu, opatrzone aparatem krytycznym oraz indeksami do tekstu źródłowego i do samej mapy.

Sporządzona w latach 1779‒1783 mapa Królestwa Galicji i Lodomerii, tzw. mapa Miega, imponuje swym bogactwem i obfitością. To niezrównane na tle ówczesnego stanu opracowania kartograficznego ziem Rzeczypospolitej osiągnięcie, zarówno ze względu na zastosowane metody wstępnej triangulacji i pomiarów w terenie, wielką skalę, duży obszar kartowanego terenu, jak i ze względu na ogromny zasób przekazanych treści oraz stosunkowo dużą precyzję. Mapa rejestruje stan tych ziem na progu epoki rozbiorowej, już pod rządami obcego mocarstwa, lecz jeszcze przed głębokimi przemianami gospodarczymi i społecznymi, które przekształciły krajobraz staropolski i zatarły jego cechy. Takich map z doby staropolskiej nie ma, jeśli nie liczyć pojedynczych map majątkowych i planów miast czy twierdz. Z wymienionych wyżej powodów ma więc szczególną przydatność dla badań historycznych. Jednak dopiero teraz, równo 230 lat od jej powstania, pierwsze tomy tego dzieła (t. 1 i 4) zostają udostępnione badaczom w wersji drukowanej. Na każdy tom składa się komplet dwóch woluminów formatu 232 × 310 mm w oprawie twardej. Jeden zawiera mapy (w oryginalnym wymiarze – skala 1 : 28 800), a drugi część tekstową, to jest obszerne opisy wojskowe terenów w języku niemieckim i w polskim, współczesnym tłumaczeniu, opatrzone aparatem krytycznym oraz indeksami do tekstu źródłowego i do samej mapy.

Jak głosi legenda, pierwszym polskim uzdrowiskiem był Inowłódz. To właśnie tam miała zajść w ciążę żona Władysława Hermana latami borykająca się z problemem niepłodności. Jej upragniony syn otrzymał imię Bolesław, a historia nadała mu przydomek Krzywousty. Prawie tysiąc lat później, w latach międzywojennych zdrojowiska tętniły życiem. Właśnie o tym czasie opowiada książka Uzdrowiska polskie, która jest swoistym przewodnikiem po zapomnianym obecnie świecie polskich kurortów. W publikacji zostały opisane współcześnie popularne miejscowości - Ciechocinek, Krynica czy Wisła, jak i te o egzotycznie dziś brzmiących nazwach - Morszyn, Niemirów, Zaleszczyki. Najwięcej miejsc słynących z leczniczych właściwości znajdowało się na terenach ówczesnych województw - krakowskiego i lwowskiego. Niestety, nie zyskały one takiej sławy jak Baden-Baden, Garden Partenkirchen, Karlsbad i Vichy, mimo podobnych warunków i prawie 250 tysięcy kuracjuszy corocznie cieszących się ich walorami. Przyjeżdżający po zdrowie pili wody mineralne, a wśród nich truskawiecką Naftusię, gorzką ze źródeł w Morszynie, Zuber (najsilniejszą w Europie alkaliczną wodę z Krynicy) i rabczańską solankę. Popularny w całym kraju był morszyński borowinowy zakład dr. Tarnawskiego, krynicką "Patrię" odwiedzano, by skorzystać z najwyższych standardów i spotkać jej właściciela - Jana Kiepurę. Z czasem korzystanie z oferty uzdrowisk przestało być przywilejem najbogatszych. Dzięki dotacjom pochodzącym z Kas Chorych i od różnych stowarzyszeń branżowych szansę na leczenie uzyskały m.in. chore lub zagrożone gruźlicą dzieci. Specjalnie dla nich powstał wspaniały kompleks sanatoryjny w Istebnej. O świetności ówczesnych miejscowości wypoczynkowych świadczą jej niemi świadkowie - zachowane do dzisiaj pałacowe budynki z przełomu XIX i XX wieku czy eleganckie modernistyczne sanatoria zbudowane w latach 20. i 30. XX wieku.