Er(r)go… , ou-topos, nie-miejsce, a może eu-topos, dobre miejsce? W każdym razie utopia, albo też kontrutopia, antyutopia, dystopia, technoutopia, uchronia, metatopia, allotopia i wreszcie komputopia. I jeszcze ekotopia jako świat tylko możliwie dobry, a na tym nie koniec, bo także multimedialna symulacja jako utopia – mentalne zapętlenia ludzkości w utopotezji, nie-miejscach, w bez-czasie, w próżni, nieskończoności i nieograniczoności, krótko mówiąc, komputerowa narkotyzacja. Taka to nasza technocodzienność: przesunięcia ontologiczne, transwersalne przenikanie się wirtualności i realności, brak ochoty na wyjście z kreacji, deterytorializacja utopii. A wcześniej utopijne futurospazmy futurystów: sempre in avanti, piękno szybkości, ryczący samochód pędzący po taśmie karabinu maszynowego, nienasycone dworce kolejowe, szerokopierśne lokomotywy i lot ślizgowy aeroplanów. A później antropologicznie niepewny Baudrillard: „jestem w końcu człowiekiem czy maszyną?” pyta. Fundamentalistyczny, uzurpacyjny, toksyczny, utopizm (proszę nie mylić go z utopianizmem) i jego dwie Nieznośności. Instytucjonalizacja moralności, tropienie przeciwników i zwieranie szeregów. A utopista? Niedorzeczny krawiec, który przykrawa klienta zamiast materiału. Myśl naukowa uderza w kulturę, a Lem z tego korzysta: wzmacniacz inteligencji, maszyna gnostyczna, fantomatyczny generator i producent świata, teletaktor, wszechplanetarny superfantomat, cyberdyktatura, ale nie proletariatu, fantomatyczne rozpasanie: onanizm odśrodkowy i technika ułatwionej rozkoszy, a w efekcie sfantomatyzowane społeczeństwo – łechtanie próżności, wyrzynanie wrogów, maltretowanie podwładnych, krwawa dyktatura i samozniszczenia awatara albo przesiadanie się do innego ciała, poprawiania, retuszowania, fałszowania mózgu, cerebromatyczne zabójstwa, a pośród tego wszystkiego pan Smith. Utopie korporacyjne – co za typy! Korporanci, Czystokrwiści, Konsumenci, Fabrykanci, Adamowie i Ewy, plebsszczury, Ogrodnicy. Świat Złowszechny, kasty i warstwy, Plebsopolie i Kompleksy, bezwodny potop, korporacjobójstwo, recykling klonów, a Fabrykantki spożywają Amnezjadę i Stymulinę. Groźna sprawa – HE (human enhancement) – ktoś chce nas udoskonalić! Majsterkowanie ontologiczne: co tu w nas ulepszyć, co by jeszcze poprawić? To ci transhumaniści każą nam nakręcać nasze sprężyny, śrubować nas samych. Zarejestrowany człowiek-cyborg słyszy kolory, a gdzie posthumanistyczna godność? Wielkie wizje czy pragmatyzm? Teoria zbawienia, świat pozadoczesny, nie-miejsce, które istnieje, pedagogika cnotliwego życia, sankcja eschatologiczna, życie wieczne, mentalność ucieczkowa, samozbawienie. A może inżynieria cząstkowa: stwórzmy sobie obywatela aktywnego, krytycznego, zaciekawionego, zdolnego do przeciwstawiania się władzy i presji środowiskowej i oszacujmy swoją niemoc. Jesteśmy głodni. A wolność? „Wolność! Tej zjeść się nie da!”. Udajemy się na Śląsk, a tam zmityzowany symbol kuturowy – czynszowe koszary familoków – ale też Arkadia: ludzka, higieniczna utopia Giszowca, utopia wcielona w życie, robotnicze szczęście na co dzień (choć samotni mężczyźni wypchnięci do domu kawalera), natura, rozsądek, ład, harmonia i wygoda. Ale i Arkadię trzeba sprzątać, nawet prewet i gnojownię. I (re)konstruowanie Śląska: biografia Horsta Bienka jako destylat. Bienek między metafizycznymi pejzażami i protokołami z Auschwitz, Bienka warsztat poetologiczny, modernistyczny kosmos tekstualny i strategie tekstualizacyjne, polifonicznie otwarte tekstury, iluzje referencjalnej autentyczności, poetycki realizm, opowiadanie nieopowiadalnego Shoa, kapo, rzężenie mężczyzny i zapach jaśminu. Heimatliteratur i zawodowi wypędzeni. Bienek (s)twarza się w sobąpisaniu a homoerotyczne podniecenie ucieka w trzecią osobę. (Auto[r])biograficzne (o)pisania i narracyjna gra pomyłek. W Ameryce nieżyjący już Fuller, architekt rzeczy w ruchu, powiela duszę wszechświata: dymaxionowy środek transportu, dymaxionowe domy i ich kosmiczna świadomość, dymaxionowa mapa i trzy święte: święta geometria, święta technologia, święta sekularność świata. A jeszcze tu (...)

Julius Lenko urodził się 10 grudnia w Hybii, a naukę pobierał w Liptowskim Mikulaszu i Bratysławie , gdzie studiował słowacki i niemiecki na Wydziale Artystycznym Uniwersytetu Komeńskiego . Po ukończeniu uniwersytetu w 1939 r. Pracował jako profesor liceum w Humenné i Prešovie , od 1945 do 1957 uczył w Liptowskim Mikulaszu . W 1957 r. Podjął pracę w Komisji Edukacji i Kultury w Bratysławie , od 1960 r. Był redaktorem wydawnictwa Tatran ., gdzie przebywał do przejścia na emeryturę w 1977 roku . Jego życie i twórczość odwzorowuje także dokument Július Lenko (STV Bratislava 1997, seria Portraits, scenariusz, reżyseria Fedor Bartko ). kreacja Pierwsze utwory literackie zaczął publikować już podczas studiów w liceum w czasopismach Slovenský ľud , Nový rod i Svojeť , a później publikował je w magazynach Slovenské smery , Slovenské pohľady , Elán , Pero i Nové slovo . Debiutował w 1941 roku zbiorem wierszy In and Out of Us . Jego twórczość pozostawała pod silnym wpływem poetyki i suprealizmu , ale także pisarzy takich jak Emil Boleslav Lukáč , Laco Novomeský , Ivan Krasko , zwłaszcza z zagranicy.Jiří Wolker . Początkowo zajmował się tematyką współczesnej emigracji i tekstami miłosnymi, później w jego twórczości pojawiły się także tematy wojny, cierpienia, a później wspomnień z dzieciństwa i młodości. Oprócz własnej pracy tłumaczył także z języka niemieckiego ( Johann Wolfgang Goethe , Friedrich Schiller , Bertold Brecht , Heinrich Heine , Hermann Hesse , Novalis itp.), Francuskiego ( Jean de La Fontain ) i rosyjskiego ( Alexander Sergeyevich Pushkin , Nikolai Alexeyevich Nekrasov , Ivan Andreyevich Krylov). Był odpowiedzialny za utworzenie Muzeum Janka Kráľa w Liptowskim Mikulaszu . Dostępne w języku angielskim.

Szlak jedwabny to nowy tom poetycki Jerzego Kronholda, na który składają się wiersze napisane przez autora w ostatnich kilku latach. Jak pisał Leszek Szaruga, siłą tej poezji jest„przede wszystkim skupienie się na szczególe, zdolność precyzyjnego opisu drobnych pozornie epizodów, skrótowość […]. Ta poezja - zdystansowana i emocjonalnie wyważona - przynosi nie tylko refleksję o przemijaniu, ale też skrupulatnie restauruje świat miniony”. Lokalność i przeszłość stanowią tu ważny element naszej codzienności.

Jerzy Kronhold jest mniej znanym poetą "Nowej Fali", jego twórczość długo pozostawała w cieniu sławniejszych kolegów. Uprawia lirykę bezpośredniego wzruszenia lirycznego, na pograniczu sentymentalizmu: "szłaś ulicą widziałem migający bucik". Zawsze jednak sentymentalizmu potrafił uniknąć, dzięki walorom wyobraźni odważnej, surrealnej - w wierszu za chwilę ów bucik zapłonie i noga ukochanej rozżarzy się miłosnym podnieceniem. "Jego wiersze są nadzwyczajne, pełne konkretu, żywe. Grają tu trąbki jarmarczne i symfoniczne, świeci złoto, wolno jeżdżą prowincjonalne pociągi, kwitną piwonie, polskie i czeskie. I przede wszystkim słychać w nich głos autora, bardzo własny i bardzo ludzki". Adam Zagajewskii