Zabójstwo emerytowanej nauczycielki Reginy Remus odbija się w Nowym Warpnie szerokim echem. Remus nie była lubiana w miasteczku. Samotna, zgorzkniała i wyniosła: niemieckie pochodzenie sprawiło, że nie miała łatwego dzieciństwa. W domu ofiary aspirant Przeworski oprócz napisanego na podłodze krwią nazwiska mordercy znajduje zrobione w 1946 roku zdjęcie załogi posterunku MO. Niedługo później podczas porządkowania starego cmentarza odkryte zostają szczątki więźniów obozu koncentracyjnego. Sprawa zabójstwa wydaje się praktycznie rozwiązana: Georg Kustler, szanowany obywatel i właściciel stoczni jachtowej w Stralsundzie twierdzi, że nie ma nic wspólnego z zabójstwem, choć to jego odciski palców ujawniono na nożu tkwiącym w piersi ofiary. Mimo to Przeworski czuje, że sprawa sięga daleko w przeszłość, może nawet do czasów wojny.

Jest 19 marca 1986. Proboszcz parafii archikatedralnej w Gnieźnie dokonuje dramatycznego odkrycia. Ktoś ukradł srebrną figurę św. Wojciecha z sarkofagu za ołtarzem głównym katedry. W katedrze trwa właśnie remont, wewnątrz są rusztowania, dlatego sprawcy, którzy weszli do środka przez okno, mogli bez przeszkód zejść na dół i dostać się do figury. Śledztwo przejmuje zespół kapitana Marcinkowskiego. Oficerowie z Poznania jadą do Gniezna. Teofil Olkiewicz natychmiast rozpoczyna obserwację miejscowego półświatka. Wraz z Brodziakiem rozpracowują też grupę studentów, którzy zajmują się przemytem srebra legalnie kupowanego w Polsce i sprzedawanego pięć razy drożej w NRD. Tymczasem śledztwo utkwiło w martwym punkcie, a władze milicyjne i co gorsza także partyjne oczekują jak najszybszych efektów. W tej sytuacji Brodziak zwraca się o pomoc do Grubego Rycha. Ten rozpuszcza wici w półświatku. Na efekty nie trzeba długo czekać. Sygnał przychodzi od zaprzyjaźnionego cinkciarza z Gdańska. Ktoś przetapia srebro w garażu przy ulicy Dąbrowszczaków 9. Ekipa Marcinkowskiego natychmiast rusza nad morze.

Komisarz Marcin Zakrzewski, bohater bestsellerowego cyklu kryminalnego „Cienie przeszłości“ powraca! Kilka dni przed stanem wojennym w grudniu 1981 roku we Wrocławiu zostaje brutalnie zamordowane starsze małżeństwo. Sprawę prowadzi doświadczony oficer MO kapitan Marek Piekło wraz z sierżantem Tadeuszem Majerem. Piekło to alkoholik i początkowo niełatwe śledztwo jest ostatnią rzeczą, którą chce się zajmować. Kiedy wprowadzony zostaje stan wojenny, wszystko się zmienia. Do śledztwa wtrąca się służba bezpieczeństwa, na jego przebieg coraz większy wpływ mają doraźne korzyści i prywatne interesy. Kapitan Piekło nie daje sobie niczego narzucić i jako jedyny próbuje złapać prawdziwego zabójcę. Niestety, konflikty z sierżantem Majerem, stan wojenny i alkoholizm skutecznie mu w tym przeszkadzają. W śledztwie panuje chaos, tymczasem morderca uderza ponownie. Współcześnie komisarz Marcin Zakrzewski i policjanci z jego ekipy prowadzą śledztwo w sprawie zabójstw policjantów. Morderca ogłosił, że nie zatrzyma się tak długo, aż policja odnajdzie mordercę z początku lat osiemdziesiątych. Od samego początku Zakrzewski jest w trudnej sytuacji. Zabójca nie zostawia śladów i właściwie żaden policjant nie może czuć się bezpiecznie. Na Zakrzewskiego naciskają przełożeni, pojawiają się oskarżenia o nieprzestrzeganie procedur i zarzuty, że sobie nie radzi. Zakrzewski próbuje rozwiązać równocześnie dwie sprawy, tę sprzed lat i obecną, zanim pojawią się kolejne ofiary. Jeszcze nie wie, że gra idzie o wielką stawkę, a prawda jest bardzo niebezpieczna. Pierwsza powieść z nowego cyklu Mieczysława Gorzki „Wściekłe psy“