W cyklu : 1. Szczęście na wagę ; 2. Miłość z nutą imbiru ; 3. Apetyt na więcej.

Życie nie zawsze układa się zgodnie z naszymi oczekiwaniami, a szczęście kryje się w najmniej spodziewanych miejscach. Jak rozpoznać drogę, która do niego prowadzi? Ewa czuje, że oszukuje siebie i swojego partnera, trwając w pozornie tylko idealnym związku. Kobieta uświadamia sobie, że jedynym mężczyzną, którego naprawdę kocha jest Andrzej. Jednak na przeszkodzie ich miłości staje ciąg nieporozumień i niedomówień. Tymczasem Klaudia, borykająca się z problemem samoakceptacji, wyrusza na poszukiwania samej siebie i znajduje szczęście w najmniej spodziewanym miejscu. W trzeciej części bestsellerowego cyklu Agnieszki Olejnik bohaterowie muszą zadać sobie pytanie, kim są i czego pragną oraz zawalczyć o własne szczęście. Bo życie ma różne smaki, a sztuką jest znaleźć ten, który pokocha się najbardziej.

Rafael Santandreu pokazuje, jak zamieniać emocje negatywne w postawę wewnętrzną sprzyjającą czerpaniu satysfakcji z życia praktycznie niezależnie od niesprzyjających okoliczności, bo szczęście jest w głowie każdego z nas, a nie w wygodzie ani statusie. Potrzebujemy bardzo niewiele, by czuć się dobrze. Stajemy się słabi z powodu „choroby wymaganiowej” i silni dzięki wyrzeczeniom.

I kładąc swoją dłoń na twoim policzku, mówię: Dasz Radę. (.) Weź więc głęboki wdech - być może swój pierwszy - i zobacz, jak można Naprawdę. To książka o drodze do wolności, swobody, samoświadomości, a także o walce z własnymi demonami.To książka o wspomnieniach i emocjach. O bólu, prawdzie i sile, ale też o radości, szczęściu i szczerym zachwycie życiem. To książka o tym, jak Być Tak Naprawdę.

Deszcz życzliwości to kolejna po Górze mądrości wartościowa opowieść z piękną szatą graficzną. Jej bohaterka, Anika, wyrusza w podróż, podczas której musi odnaleźć kolory świata, który stał się szary i smutny. W drodze towarzyszy jej sympatyczny stworek Bulbo, który ją wspiera i motywuje. Cierpliwie tłumaczy, jak ważna jest wiara w siebie. Dzięki niemu Anika wreszcie zrozumie, że nie jest ważne to, co mówią o nas inni, lecz to, co sami o sobie myślimy.

Szukasz sposobów, które pomogą Ci nabrać więcej pewności siebie? Jeśli tak, to koniecznie sprawdź książkę "Jak myśleć o sobie dobrze? O sztuce akceptacji i życiu bez lęku" autorstwa Stefanie Stahl. Nie da się ukryć, że osoby, które mają dużo wiary w siebie, są szczęśliwsze i lepiej radzą sobie w życiu. Jednak samo powiedzenie "bądź pewny siebie" niewiele nam da. Dlatego trzeba zacząć działać i pracować nad samym sobą, a pomoże nam w tym książka Stefanie Stahl. Autorka dzieli się w niej sprawdzonymi sposobami dotyczącymi tego, jak radzić sobie ze swoimi słabymi stronami, jak zacząć wierzyć we własne możliwości i zaakceptować samego siebie. Ludzie, którzy są pewni siebie, potrafią dużo pozytywniej myśleć o sobie i swojej przyszłości. Nie boją się głośno mówić o swoich opiniach czy poglądach, są szczerzy i potrafią spokojnie przyjąć krytykę. Brzmi jak bajka? Przeczytaj książkę, aby przekonać się, że i Ty możesz taki być. Pewność siebie doskonale wpływa na nasze samopoczucie, a także zdrowie - zarówno psychiczne, jak i fizyczne.

Pewnie już słyszałaś te słowa: "Zacznij żyć dla siebie, pokochaj siebie!". Ale co tak naprawdę oznacza miłość do siebie i dlaczego jest tak ważna dla każdej z nas? My, kobiety, mamy skłonność poświęcania się dla bliskich, zaniedbywania swoich potrzeb i stawiania siebie na ostatnim miejscu. Autorka książki - doświadczona trenerka i terapeutka - oprowadzi Cię krok po kroku po Twoim wewnętrznym świecie i pomoże Ci rozpocząć praktykę kochania siebie. Dowiesz się, jak zachować swoje granice w relacjach z ludźmi, jak szanować siebie, będąc w związku, jak rozpoznać, które kobiece archetypy są w Tobie aktywne, jak obudzić swoją kobiecość i docenić dar, jakim jest Twoje życie. Ten poradnik będzie Twoją pozytywną inspiracją bazującą na solidnych podstawach psychologii humanistycznej, transpersonalnej i jungowskiej oraz mądrości rdzennych kultur świata. Z tą książką nawiążesz najważniejszą relację w Twoim życiu - relację z samą sobą! [nota wydawcy].

Jedz to, co kochasz - kochaj to, co jesz. Jak pozbyć się poczucia winy, zyskać zdrowie i smukłą figurę Powiększ Jedz to, co kochasz - kochaj to, co jesz. Jak pozbyć się poczucia winy, zyskać zdrowie i smukłą figurę Michelle May, tłum. Jacek Środa i Agnieszka Wądołowska Poradnik o tym, jak znów czerpać radość z jedzenia, zaspokajać swoje potrzeby, a przede wszystkimů stać się szczupłym, pełnym życia i świadomym swego ciała. Michelle May, chcąc schudnąć, wielokrotnie przechodziła mękę efektu jo-jo. Po kilkunastu latach diet i rozczarowań stworzyła własną metodę, która stała się uzdrowieniem dla niej i mnóstwa innych osób zmagających się z nadwagą. Nie tylko trwale zgubiły niepotrzebne kilogramy, ale przede wszystkim uświadomiły sobie, na czym polegał ich problem: na przestrzeni lat zapomniały, czym jest i jak powinno wyglądać odżywianie.

Klimatyczny Kołobrzeg i historia, która udowadnia, że dobre dni jeszcze przed nami, a wszystko, co złe, można przezwyciężyć, zostawiając za sobą. Aletta Różańska po śmierci swojego mentora przejmuje w spadku jego gabinet i otwiera własną praktykę. Oddana pracy i pacjentom psychoterapeutka prowadzi spokojne życie, zachodzi w nim jednak duża zmiana, gdy w drzwiach jej gabinetu pojawiają się dwie kobiety. Julia wątpi we wszystko, zwłaszcza w siebie, przez chaos myśli nie panuje nad uczuciami. Martwi się, że dzieje się z nią coś niedobrego. Zastanawia się, czy miłość rani, czy jest lekarstwem na całe zło. Narzeczony oddala się od niej, związek przechodzi kryzys, a ona zgłasza się po pomoc. Żywiołowa Eryka, z mężem i dwoma synami, czuje, że jej życie przypomina jazdę bez trzymanki. Nie jest w stanie zaakceptować zmian, nie radzi sobie z emocjami. Wybiera gabinet doktora Zakrzewskiego, ale na miejscu spotyka kobietę. Gdy wydaje się, że wszystko zawodzi i nie możemy poradzić sobie ze sobą, najlepszym wyjściem jest zapisać się na terapię. Trzy kobiety, trzy pokolenia, które mierzą się ze swoimi problemami, a każda z innej perspektywy patrzy na świat. Czy mogą sobie wzajemnie pomóc?

Nie ma chyba kobiety, która w jakimś obszarze nie stara się za bardzo. Tylko inaczej to nazywamy. To szepczący w głowie głos: „Jestem nie dość”. Przekonanie: „Muszę być lepsza, muszę się poprawić. Zasłużyć”. Na awans. Podwyżkę. Docenienie. Wyjście ze swoim pomysłem w świat. Na niego. Na miłość rodziców. Na wszystko. Bo przecież nie jestem jeszcze dostatecznie dobra. Staranie się za bardzo to wewnętrzne napięcie. Ból, smutek, złość, obsesja kontroli. Rozczarowanie, a czasem tylko niepewność, która nie pozwala cieszyć się życiem. To wydzwanianie do niego w imię ratowania związku, chociaż on nie odbiera. To robienie babeczek na kiermasz w szkole dziecka mimo zmęczenia i irytacji. Ślęczenie w nocy, bo trzeba dokończyć projekt. Dbanie, żeby wszyscy wokół byli zadowoleni. Stawianie siebie na drugim miejscu. Ale płaci się za to wysoką cenę. Czasem zbyt wysoką. Jeśli to także twój portret, książka "Kobiety, które starają się za bardzo" pokaże ci, że wcale nie musisz tak żyć!

Nadzwyczajna książka o zwyczajnym życiu niezwyczajnej kobiety. O wiecznym, wdrukowanym w DNA poczuciu niedopasowania. O presji i oczekiwaniach. O wewnętrznym krytyku, lęku przed zmianami i potrzebie samowystarczalności. O życiowej poprzeczce, którą stawiamy sobie tak wysoko, żeby tylko jej nie przeskoczyć. O sto pięćdziesiątym czwartym scenariuszu na nowe życie spakowane w kilku walizkach. Na szczęście ten życiowy bagaż wyładowany jest też ogromną nadzieją, wdzięcznością, docenianiem i akceptacją. Dlatego Dorota Szelągowska, specjalistka od urządzania wnętrz, ale nie zawsze od urządzania życia: – doda otuchy tym, którzy myślą, że tylko oni mają pecha, – rozbawi tych, dla których szklanka jest zawsze do połowy pustą, – da do myślenia tym, którzy idą przez życie niefrasobliwie, – zachęci do działania tych, którzy utknęli na życiowych mieliznach. „Często staję przed lustrem i się sobie przedstawiam. Bo większość tego, co wiedziałam, po prostu się przeterminowała. Okazuje się, że po 40 latach system załadował mi się na nowo. Fenomenalne uczucie. Bez lęku, z cierpliwością i zaufaniem. I jedyne, co mam do powiedzenia, to że w każdym przypadku warto się przyjrzeć terminowi ważności. A jeśli nie jesteśmy pewni, to po prostu spróbować. Nie odkładać na później. Żyć”.

Czarodziejska i wzruszająca historia chłopca, który marzył o lataniu. Dziesięcioletni Nashville czuje, że nie należy do swojej rodziny, miasta czy nawet tego świata. Wykluł się z jajka znalezionego przez ojca na chodniku i wyrósł na ni to chłopca, ni to ptaka. Mimo że otaczają go kochające osoby, pragnie dołączyć do ptaków szybujących po niebie. Problem w tym, że nie ma skrzydeł, zatem jego marzenie nie może się spełnić… A jednak autorka tej lirycznej opowieści, którą czyta się niczym ponadczasową baśń, umie przekonać czytelników, że tak naprawdę wszystko jest możliwe.

Zabawna opowieść o kochaniu tego, co mamy. A także o włosach, całej masie włosów. Zapewne słyszeliście kiedyś, jak Wasze dziecko woła: O nie! Nie chcę mieć...! Bohaterka tej książki oznajmia: O nie! Nie chcę mieć kręconych włosów! Są poplątane, nie do rozczesania, są i n n e! To po prostu niesprawiedliwe! Bardzo chce mieć proste i błyszczące włosy. Do czasu, gdy spotyka małą dziewczynkę z taką właśnie jedwabistą fryzurą, która mówi, że wszystko, czego pragnie, to mieć... kręcone włosy, Obie są tak samo zaskoczone.

Pszczółka Stefcia jest robotnicą zbieraczką. Codziennie wylatuje z ula kilkanaście razy. Zbiera kwiatowy pyłek. Uff, to ciężka praca, której Stefcia… nie rozumie. Po co się tak męczy? – Nie chodzi o miód, choć wielu się tak wydaje – odpowiada jej królowa matka. Zatem o co? Czy wiecie? https://www.znak.com.pl/ksiazka/o-pszczole-ktora-myslala-ze-to-zle-byc-pszczola-paulina-platkowska-221988

Maddy i Noah przyjaźnili się od dzieciństwa. Wyjątkowa więź, która ich połączyła, pozostała w ich sercach na zawsze, mimo że nie widzieli się przez cztery lata. Spotykają się ponownie w ostatniej klasie liceum, ale wtedy dziewczyna zauważa bezbrzeżny smutek w oczach chłopaka. Bijący od niego chłód i bolesny dystans stają się dla niej wyzwaniem. Postanawia dowiedzieć się, co przytrafiło się Noah i dlaczego kilka lat wcześniej zniknął bez pożegnania.

(...) Książka ta ma być popularno-naukowym (w dobrym sensie tego określenia) przewodnikiem dla osób współpracujących z ludźmi niepełnosprawnymi. Przy czym jest to przewodnik mało typowy, gdyż zajmuje się przełożeniem konkretnych rezultatów badań własnych na praktyczne dyrektywy działania. Poza tym – i to jest jego największą zaletą – uwrażliwia on czytelników na specjalną rolę akceptacji siebie osób niepełnosprawnych, które podejmują się działać na rzecz własnej rehabilitacji. Ten proces uwrażliwienia odbywa się poprzez wyjaśnianie, czym jest autoakceptacja i jaką zasadniczą pełni ona funkcję w regulacji zachowań pro-rehabilitacyjnych. Do realizacji tych celów nie jest potrzebne posługiwanie się pełnym sztafażem procedur naukowych. Autorka pracy potrafiła znakomicie wyważyć tu proporcje, „używając nauki” na tyle na ile było to niezbędne, dbając szczególnie o to, aby nadmierna naukowość tekstu nie uczyniła go mało zrozumiałym i nudnym. (...) (...) Jeszcze kilka zdań o najważniejszej zalecie książki (...). Znam się trochę na rehabilitacji i dlatego wiem, jak ważną funkcję w procesie skutecznego usprawniania pełni akceptacja siebie i jak istotnym hamulcem jest brak tej akceptacji. Bez akceptacji siebie nie ma adaptacji do nowego położenia życiowego, nie ma także poczucia zadowolenia, nie ma motywacji do zmiany istniejącego stanu rzeczy. Na ten temat można byłoby pisać wiele … ale po co? Wyniki cytowane w książce najlepiej uzasadniają moje przekonanie. Niestety wśród specjalistów jakby zapomniano o tych faktach. Kolejne próby doskonalenia sytuacji życiowej osób niepełnosprawnych koncentrują się na różnych problemach, ale chyba od lat 60. samoakceptacja niepełnosprawnych wyszła z mody. Dobrze się stało, że D. Wiszejko-Wierzbicka przypomina o tej zasadniczej prawidłowości: że nie ma możliwości kierowania rehabilitacją w dobry sposób, jeśli z pola uwagi zniknie kwestia akceptacji własnego kalectwa, i ogólniej własnej osoby. Może pod wpływem wyników badań, ciekawej ich interpretacji, a przede wszystkim wartościowych postulatów adresowanych do różnych grup społecznych tworzących otoczenie osób niepełnosprawnych, samoakceptacja znowu stanie się pojęciem podstawowym dla rehabilitacji. Z recenzji wydawniczej prof. dr. hab. Stanisława Kowalika Publikacja bezpłatna powstała w ramach projektu finansowanego przez Europejski Fundusz Społeczny i Szkołę Wyższą Psychologii Społecznej w Warszawie nr WUE/0041/IV/05 pt. Psychospołeczne uwarunkowania aktywności zawodowej osób niepełnosprawnych. Książka wydana w jednej z trzech serii publikacji prezentujących rezultaty i wyniki badań zespołu naukowców SWPS pod kierunkiem prof. Anny Izabeli Brzezińskiej finansowanych ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego (EFS). Celem projektu było uzyskanie wiedzy odnośnie do zasobów osób niepełnosprawnych (ON), odkrycie istnienia stereotypów i uprzedzeń wobec ON oraz ukazanie kierunków zmiany nastawienia wobec ON podejmujących aktywne życie zawodowe. Badania były ukierunkowane na wykrycie barier, jakie współcześnie tkwią w mentalności ON, ich rodzin i osób związanych z ich zatrudnianiem. Książka ukazała się w Serii III: OSOBY Z OGRANICZENIEM SPRAWNOŚCI NA RYNKU PRACY

Przezabawna powieść drogi o dojrzewaniu i akceptacji siebie. Francuska Młodzieżowa Książka Roku 2015. Odkąd w Facebookowym głosowaniu przyznano im tytuły Złotego, Srebrnego i Brązowego Paszteta, Mireille, Astrid i Hakima są oficjalnie najbrzydszymi dziewczynami w szkole. Ale czy to znaczy, że mają siedzieć i płakać? Właściwie to… tak właśnie robią. Ale niezbyt długo. Bo wkrótce wpadają na lepszy pomysł: wsiadają na rowery i wyruszają na wielką wakacyjną wyprawę. Kierunek: Paryż. Cel: wizyta u pary prezydenckiej. A żeby było zabawniej, biorą ze sobą przyczepkę, by po drodze sprzedawać... pasztety. A właściwie - pyszne paszteciki. Tak zaczyna się zwariowana podróż pełna przygód, wygłupów i niezapomnianych przeżyć, która przyniesie bohaterkom nie tylko prawdziwą przyjaźń, głęboką radość i straszliwe zakwasy, lecz także… całkowicie niespodziewaną sławę.